اثرات متیل پردنیزولون بر بازیابی عملکرد حرکتی به دنبال قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست سلول‌زدایی‌شده در موش صحرایی

اهداف: به‌دنبال ترومای سیستم اعصاب محیطی، تجویز عوامل ضد­التهابی یکی از استراتژی­های مناسب برای کنترل آسیب وارده و پیش‌برد فرآیند ترمیم است. هدف مطالعه حاضر، بررسی اثرات داروی متیل‌پردنیزولون بر بهبود عملکرد حرکتی و تغییرات بافتی به‌دنبال قطع عصب سیاتیک و ترمیم با پیوند داربست­های سلول­زدایی‌شده در موش صحرایی بود. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، 50 سر موش صحرایی نر بالغ ویستار به‌طور تصادفی به 5 گروه 10تایی تقسیم شدند؛ گروه کنترل‌منفی (قطع عصب سیاتیک بدون دریافت دارو)، گروه شم (انجام عمل جراحی بدون قطع عصب با دریافت حلال دارو)، گروه‌های تجربی 1 و 2 (قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست با تجویز داروی متیل‌پردنیزولون با دوزهای یک و 30میلی‌گرم/کیلوگرم به‌صورت درون‌صفاقی) و گروه تجربی 3 (قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست با دریافت حلال دارو). آزمون‌های رفتاری، الکتروفیزیولوژیک و بافتی، در طول دوره آزمایش انجام شد. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 16 و با آزمون‌های آنالیز واریانس یک­طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ها: سرعت روند ترمیم و بهبود عملکرد حرکتی در گروه­های تیمارشده با متیل‌پردنیزولون در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معنی‌داری افزایش یافت (05/0p<). آتروفی توده عضلانی گاستروکنمیوس در گروه­های تیمارشده با متیل‌پردنیزولون کاهش یافت. همچنین، تعداد فیبرهای عصبی، قطر آکسون­ها و ضخامت غلاف میلین در گروه­های تیمارشده، به‌طور معنی‌داری بیشتر بود (05/0p<). نتیجه‌گیری: تجویز متیل‌پردنیزولون به‌دنبال قطع عصب سیاتیک و پیوند داربست سلول­زدایی‌شده، میزان بهبود عملکرد حرکتی و ترمیم بافتی را افزایش می‌دهد. بازیابی عملکرد حرکتی و بافتی در دوز بالای متیل‌پردنیزولون نسبت به دوز پایین بهتر است.